ژانوس توسعه‌گرایی‌ در ایران؛ مقایسۀ نتایج سیاستگذاری نامتوازن توسعه در رژیم پهلوی و نظام جمهوری اسلامی

هدف: هدف از این پژوهش، تبیین تفهمّی تأثیر نگرش‌های غیر فرهنگی به توسعه از سوی برخی دولتمردان در ایران، طی نیم قرن اخیر بود؛ چرا که این امر همواره موجب تضاد «شبه آنتاگونیستی» بین اقشار سنتی و مدرن جامعۀ ایرانی شده است. روش: روش تحقیق، توصیفی پسارویدادی است و جمع‌آوری داده‌ها از طریق مطالعات کتابخانه‌ای و بررسی آمار و اسناد منابع رسمی صورت پذیرفته و تجزیه و تحلیل داده‌ها نیز به روش تحلیل گفتمانی «متون اجتماعی» است. یافته‌ها: بسیاری از سیاستگذاری‌های توسعه در کشور اگر چه ممکن است در ظاهر منجر به دگرگونی در شرایط موجود کشور شود و حتی برخی شاخصها را بهبود دهد، اما در تحلیل نهایی به واسطۀ ایجاد تضادهای بنیادین در جامعۀ ایرانی و اعمال حکمرانی «بد»، فاقد توانمندی لازم برای پیشرفت کشور خواهد بود. نتیجه‌گیری: بازتعریف مفهوم پیشرفت بر مبنای آموزه‌های نظریات حکمرانی خوب، آموزه‌های اخلاقی، آموزه‌های یکتاپرستی ایرانی و شیعی یکی از مهم‌ترین وظایف سیاستگذاران پیشرفت در کشور است.